Дырэктар

Фантасмагорыя, гратэск, сатыра? Пэўнымі элементамі (кшталту смяротнай кары на гільяціне) аўтар спрабуе нас пераканаць менавіта ў гэтым. Маўляў, несапраўднае ўсё, гіпербалізаванае… Але чым глыбей мусім мы зазіраць на дно душ герояў, тым жахлівей робіцца ад сапраўднасці, ад рэальнасці, якую мы пазнаем, як бы ні стараўся аўтар яе завуаліраваць.